Erik Olin ofereix una crítica molt poderosa de les estratègies contra el capitalisme. En reflexionar-hi, arribo a una conclusió força similar a la de l'autor: que hem d'erosionar el capitalisme, reduint el seu àmbit d'influència, els seus danys i les seves limitacions. Això contradiu la teoria de la doctrina del xoc, que sosté que canvis dramàtics en el sistema requereixen un punt d'inflexió, però sembla més prudent mitigar els conflictes dins de la societat civil entre partidaris del capitalisme i defensors de l'ecosocialisme. En lloc de socialitzar cada sector actualment dominat pel capitalisme, podem començar amb l'habitatge i l'energia. Alterar les normes perquè els habitatges no utilitzats estiguin disponibles a preus assequibles, amb preus regulats pel govern, minvarà la capacitat del capitalisme d'impulsar els treballadors cap a feines innecessàries que prioritzen el valor d'intercanvi (com ara les finances especulatives, els cotxes, la moda
Kohei Saito has published another book to make a valid point: any economic system that does not overcome capitalism will fail to reconcile social provisioning with planetary boundaries. The question is how democratic we want this system to be. He advocates radically democratizing the economic system and avoiding any form of climate Maoism, or a state dictatorship to enforce how we transition from capitalism. Let's see why, who, and also some strategic gaps I identified while reading the book, which I recommend. We need to reconcile socialism with ecology, and degrowth with socialism. Not all socialists agree or support degrowth or the notion of planetary boundaries, and definitely the mainstream left is rather green Keynesian, productivist, and mostly pro-growth. The author claims that due to the impossibility of sufficient decoupling and the need for capitalism to grow, only socialism and a break from capitalism can achieve a stable climate and public abundance. Also, not all degr